Versterkte degressiviteit, snellere uitsluiting, beperkte toegang … De regering-De Wever lijkt vergeten dat het systeem van werkloosheidsuitkeringen een verzekering is waar werkende vrouwen aan bijdragen.
De inschakelingsuitkeringen worden beperkt van 3 naar 1 jaar. Hierdoor verliezen meer dan 8.000 personen (waarvan de helft vrouwelijk schoolverlaters) hun inkomen maar ook hun opvolging.
De werkloosheidsuitkeringen worden beperkt in de tijd. De uitzonderingen die voorzien worden voor de besparingen in de werkloosheid leggen hoge loopbaanvoorwaarden op zodat vrouwen er moeilijk op terug kunnen vallen.
De degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen wordt versterkt. Vrouwen hebben statistisch gezien een kortere arbeidsloopbaan dan mannen (in 2019 bedroeg de gemiddelde loopbaan 31,6 jaar voor vrouwen en 35,4 jaar voor mannen, tegenover respectievelijk 28,1 en 34,6 jaar in 2005).
Langdurig werkloze vrouwen (d.w.z. meer dan twee jaar) die aanzien worden weinig actief te zijn, hebben de afgelopen twee jaar wel gewerkt, maar niet genoeg om sociale rechten te krijgen of om uit de werkloosheid te geraken. Uiteindelijk zitten ze vast in korte, precaire contracten, die de hervorming juist wil uitbreiden.
Het probleem ligt eerder bij de combinatie van werk en privé… en dus de toegang tot werk. Als we rekening houden met de maatregelen m.b.t. de arbeidsmarkt (flexibilisering, accordeon werktijden, deeltijdwerk, enz.), zullen ze werk moeten weigeren omdat het combineren van verschillende deeltijdse banen zo goed als onmogelijk of niet combineerbaar is met de zorg voor afhankelijke personen, vooral voor eenoudergezinnen. En er is namelijk een reëel tekort aan plaatsen in crèches of andere collectieve opvanginfrastructuren.
Related Posts